ขานกยาง ๑ หมายถึง น. ปืนโบราณที่ตั้งยิงบนขาคํ้า; เรียกตรวนที่มีลูกย่าง ๒ อันว่าตรวนขานกยาง.
น. ส่วนของขาที่พับได้อยู่หลังเข่า.
น. ครีบคู่ที่อยู่ตรงอกปลา, ตะเกียบ ก็เรียก.
ว. อาการที่เดินยกขาไม่ขึ้น.
น. ขาโต๊ะ ตั่ง หรือตู้เป็นต้นที่ออกแบบให้คล้ายขาของสิงห์.
น. บริเวณโคนขาด้านหน้าตรงส่วนที่ต่อกับลำตัว.
น. ไม้ ๒ อันที่ทำเป็นขาไขว้กัน ใช้วางบนหลังช้าง สำหรับนั่งบรรทุกของ หรือลากไม้.
[-หฺยั่ง] น. ไม้ ๓ อันผูกปลายรวมกันและกางออกไป สําหรับตั้งหรือห้อยของต่าง ๆ.